Gest polega na uniesieniu w górę dwóch wyprostowanych palców, jest podobny do gestu wiktorii, jednak dłonią skierowaną do wewnątrz. Jego historia sięga aż średniowiecza. W czasie Wojny Stuletniej po stronie władców angielskich niebagatelne znaczenie miały jednostki wyposażone w długie angielskie łuki. Łucznik był osobą przez Francuzów z gruntu nienawidzoną. Gdy został pojmany, podstawową czynnością, do jakiej przystępowano było obcięcie palców służących do naciągu cięciwy (palca wskazującego i środkowego prawej ręki). Na polu bitwy - co było częstym zwyczajem przed walką - żołnierze obu stron obrzucali się wyzwiskami i prezentowali przeróżne obraźliwe gesty. Do historii przeszedł ten polegający na prezentacji dwóch palców przez łuczników angielskich - na znak, że wciąż je mają i zamierzają wyrządzić z ich pomocą duże szkody wojskom francuskim.